Vandaag sta ik op de 2e etage….na de overdracht start ik met de eerste bewoner. Deze mevrouw van bijna vijfennegentig jaar, ligt nog in bed, heeft een kaartje gekregen. “Joke wil je het open maken en voorlezen?” Natuurlijk en ik maak de envelop open en haal er een kaartje uit. Een prachtig meisje van een jaar of vijftien op een statig paard is afgebeeld op de voorkant. Slik, dit is de kleindochter die kortgeleden op zevententwingtig-jarige leeftijd is overleden. Ach zeg ze, dat is mijn kleindochter. Het is een bedankkaartje voor alle belangstelling…. In de kaart staat een eigen tekst van de kleindochter. Mijn tranen slik ik weg en lees het kaartje voor:
Ik heb van iedere dag iets moois gemaakt,
Ik heb iedere dag opgeschreven wat mijn dag mooi maakte,
Ik ben nu een mooi licht in de nacht
Denk dan aan mij met een lach…..
Ik houd haar hand vast met een plastic handschoen en droog een traan. Ze zegt: "ik zou graag willen huilen maar het verdriet is te groot!" Het liefst zou ik haar een knuffel geven maar dat kan niet…. blijf nog even bij haar maar dan moet ik weer verder en help de volgende zorgvrager met uiteraard net zoveel compassie…
En dan kom ik thuis… hoe was je dag vraagt mijn vriend… en dan vertel ik het verhaal van deze oma en het meisje op het paard. Dat meisje is op het moment van het maken van de foto dezelfde leeftijd als mijn bonusdochter… en dan pakt mijn vriend mijn hand en moet ik toch even een potje huilen….want dit is wat geen enkele oma hoort mee maken…
www.maakjijookhetverschil.nl